بررسی وضعیت ایمنی و ارگونومیک منازل سالمندان بر اساس نظریه هم سازی انسان- محیط در کشور مالزی

مقدمه: سالمندی پدیده­ای جهانی در دنیای امروز به­حساب می­آید. در کشورهای آسیایی من­جمله مالزی جمعیت سالمندان رو به فزونی است. به موازات افزایش سن متوسط جامعه و گسترش سالمندی و مشکلات متعدد سالمندان، لزوم اصلاح و به­سازی محیط زندگی آنان مطرح می­گردد. بر اساس نظریه هم­سازی انسان– محیط، سالمندان باید در محیطی زندگی نمایند که بیش­ترین هم­سازی را با محیط خود داشته باشند. چنین محیطی دارای کم­ترین عوامل خطر محیطی بوده و موجب ارتقاء کیفیت زندگی ایشان می­گردد. مواد و روش­ها: در این پژوهش 386 نفر از سالمندان در مناطق شهری کشور مالزی به صورت تصادفی انتخاب شدند. با استفاده از مصاحبه رو در رو، برگ مشاهده بازدید منازل و پرسش­نامه رضایت سالمندان از ایمنی منزل، اطلاعات جامعی از وضعیت ایمنی و ارگونومی محیط زندگی سالمندان کسب شد. نتایج: بر اساس نتایج به­دست آمده از 6 موقعیت اتاق خواب، اتاق نشیمن، پله­ها، آشپزخانه، توالت و حمام، علل متعدد سوانح در هر یک از این محل­ها تعیین گردیدند. مهم­ترین و شایع­ترین این علل در بازدید از منازل شامل کوچک بودن فضا، ناهموار بودن کف، لغزندگی کف، کمبود نور و ... بودند. نتیجه گیری: ارتقاء کیفیت و رضایت سالمندان از زندگی و محیط منزل با تأمین هم­سازی انسان– محیط در سالمندان میسر است. استفاده از دستگیره­های مناسب در، کف­پوش­های غیر لغزنده، تعبیه میله کنار در حمام، توالت، راه­روها، پله­ها و اتاق­ها، رفع هرگونه ناهمواری در کف و ارتقاء استقلال در زندگی فردی سالمند موجب تأمین ایمنی و رضایت بیش­تر برای سالمندان می­گردد.